W ostatnim dziesięcioleciu obserwujemy stały wzrost ilości zwierząt łownych w lasach łąckich. Niestety, wzrost ilości zwierząt roślinożernych (łoś, jeleń, sarna oraz daniel) ma swoje konsekwencję, jeśli chodzi o wzrost młodych drzewek, sadzonych w miejscach po wyciętym starym i dojrzałym lesie. Młode dęby, klony, jarzęby są przysmakiem zwierząt, gdyż zawierają w swoich pąkach oraz młodych liściach duże ilości cukrów. Oprócz liści i pąków, w okresie zimowym i wiosennym zwierzęta jeleniowate chętnie ogryzają z kory młode sosny, których kora zawiera wiele składników pokarmowych. W związku ze zwiększającymi się z roku na rok szkodami leśnicy muszą odpowiednio podchodzić do prowadzonej na ich terenie gospodarki łowieckiej.

Obszar administracyjny, na którym rozmieszczone są lasy nadleśnictwa obejmujący około 80 000 ha, został podzielony na 15 obwodów łowieckich, które są dzierżawione przez koła łowieckie. Gospodarka łowiecka w obwodach prowadzona jest przez dzierżawców, jednakże Nadleśnictwo ma prawo wpływać na jej prowadzenie.

Corocznie do połowy marca wszystkie koła łowieckie mają obowiązek przedstawić w nadleśnictwie wyniki corocznej inwentaryzacji zwierząt łownych, która odbywa się przy udziale leśników. Na podstawie inwentaryzacji określa się przewidywany roczny przyrost ilości zwierząt w danym łowisku oraz planuje się dopuszczalny odstrzał na następny sezon łowiecki. Planowanie odbywa się w sposób przemyślany i rozsądny tak, aby nie doprowadzić do zmniejszenia się populacji zwierzyny w lesie.

Sezon polowań na poszczególne gatunki zwierząt jest dostosowany do ich okresu rozrodczego oraz biologii gatunku. Terminy, w których można polować określone są w Rozporządzeniu Ministra Środowiska i nie ma od nich żadnych odstępstw.

Na terenie Nadleśnictwa Łąck występują wszystkie podstawowe gatunki zwierząt łownych. Królem lasów łąckich jest jeleń, którego liczebność w ostatnich 10 latach podwoiła się. W mniejszych ilościach występuje inny gatunek z rodziny jeleniowatych, większy od jelenia – łoś. Gatunek ten znajduje się na liście zwierząt łownych jednakże od roku 1999 obowiązuje zakaz odstrzału, spowodowany spadkiem ilości osobników tego gatunku. Obecnie, po 14 latach obowiązywania zakazu ilość łosi w lasach łąckich znowu wzrasta, co ma swoje odzwierciedlenie we wzroście ilości szkód w młodych lasach. Niestety, łoś jako zwierzę migrujące dosyć często staje się ofiarą wypadków komunikacyjnych. Liczne drogi dzielące kompleksy leśne nadleśnictwa powodują, że czasami szlaki zwierzęcia i człowieka przecinają się. Wypadki z łosiem należą do szczególnie niebezpiecznych, dlatego przejeżdżając przez kompleksy leśne należy ograniczyć prędkość, aby zminimalizować ryzyko przypadkowej kolizji.

Rozważnie prowadzona gospodarka łowiecka spowodowała, że w większości obwodów w nadleśnictwie występuje stabilna i liczna populacja sarny oraz dzika. Największym zagrożeniem dla saren są tak jak dla łosi drogi publiczne przebiegające przez teren nadleśnictwa oraz wzrastająca liczba ssaka drapieżnego – lisa. Liczba dzików, z roku na rok ulega zwiększeniu, co pociąga za sobą coroczny wzrost powierzchni upraw rolniczych niszczonych przez te zwierzęta.

Jak wspomniano wcześniej, w ostatnich latach mamy do czynienia z rozwojem populacji lisa, co spowodowane jest programem szczepień ochronnych przeciw wściekliźnie prowadzonych corocznie na terenie naszego kraju. Dzięki szczepieniom ograniczono występowanie wścieklizny, jednakże z drugiej strony wyeliminowano naturalny czynnik wpływający na ich liczebność. Skutkiem tego jest stałe zmniejszanie się liczby zwierzyny drobnej zamieszkującej lasy i przyleśne pola. Do zwierzyny drobnej zalicza się: kuropatwę, bażanta, zająca oraz królika. Coraz częściej odnotowywane są przypadki zjadania przez lisy młodych koźląt (młodych sarny).

Kolejnym zagrożeniem dla drobnej zwierzyny jest obecność norki amerykańskiej. Zwierze to prawdopodobnie przedostało się do ekosystemu leśnego z hodowli futerkowych. Jest drapieżnikiem, który nie pogardzi zarówno zwierzętami żyjącymi w lesie, jak i ptactwem domowym oraz rybami. Jest gatunkiem obcym w naszej faunie, który nie posiada naturalnego wroga.

Ważnym elementem gospodarki łowieckiej w nadleśnictwie jest dokarmianie zwierząt w okresie trudnych warunków pogodowych. Najcięższym okresem w życiu zwierząt leśnych jest zima, kiedy gruba pokrywa śnieżna utrudnia dotarcie zwierzętom do pokarmu znajdującego się pod nim. W takich przypadkach myśliwi wykładają karmę do paśników, podsypów oraz na poletka łowieckie. Aby dostarczyć zwierzętom niezbędne mikroelementy, do tzw. lizawek wykładana jest sól. Lizawka jest to słupek z drewna osikowego, w którego górnej części żłobi się miejsce na włożenie soli. Pod wpływem wody opadowej sól jest rozpuszczana i przemieszcza się w dół. Po całkowitym rozpuszczeniu wyłożonej soli, słupek jest bardzo słony. Zgryzając korę i oblizując słupek zwierzęta mogą bardzo łatwo uzupełniać swoje zapotrzebowanie na składniki mineralne, do których zima dostęp jest niemożliwy.

Oprócz prowadzenia właściwej gospodarki populacjami zwierząt łownych, nadleśnictwo stara się podejmować różne starania, aby przeciwdziałać ilości szkód w lasach. Najczęstszymi działaniami są:

• Wykonywanie zabiegów pielęgnacyjnych w drzewostanach młodych (czyszczenia wczesne i późne) w okresie jesienno-zimowym, co powoduje ograniczenie ilości spałowanych drzew. W prowadzonych pracach wycina się drzewka słabe i zniekształcone. Zostają one pozostawione w lesie i stanowią pokarm dla saren, jeleni, danieli.
• Wykonywanie ogrodzeń z siatki zabezpieczających młode sadzonki przed zgryzaniem.
• Stosowanie repelentów zabezpieczających sadzonki przed ich zgryzaniem.