Zawieruchy wojnami odcisnęły piętno na lasach leśnictwa. Z czasów I Wojny Światowej w lesie pozostały okopy oraz elementy wyposażenia żołnierskiego w postaci metali kolorowych z okresu II Wojny Światowej leje po bombach oraz artylerii strzelającej z Wyszogrodu na rozbitą armię Poznań i Pomorze, a także  z wyposażenia żołnierskiego, uprzęże konne, a także odłamki granatów zarośnięte w drzewach. Również stan wojenny w 1981 roku wpłynął na historię leśnictwa. Szczególnie w pamięci mieszkańców pozostało wydarzenie z poniedziałku 15 grudnia, gdy kolumnę czołgów prowadzoną przez głodnych i zmarzniętych żołnierzy zatrzymali mieszkańcy Iłowa i poczęstowali chlebem, kiełbasą i różnymi napojami. Wdzięczni żołnierze na pożegnanie zaczęli kręcić wieżami, niestety w tak niefortunny sposób, że pozrywali sieci energetyczne.

Od 1948 roku leśnictwem kierowało jedynie 3 leśniczych: w latach 1948 - 1974 Henryk Rogala, 1975 - 1980 leśniczy Marek Dąbrowski oraz od 1 grudnia 1980 aż do dziś Witold Jajor.  W latach 1948 - 1975 gajowym leśnictwa był Edward Tądera, zaś od roku 1965 do 1976 Witold Karazja. Od roku 1997 aż do 2012 podleśniczym leśnictwa Rzepki był Pan Zenon Jeznach, zaś w 2013 roku zastąpił do Mateusz Szulc. Mała liczba zmian kadrowych może świadczyć o dobrej atmosferze pracy i przyzwyczajeniu leśników do ciekawych i jednocześnie trudnych drzewostanów leśnictwa. Początkowa powierzchnia leśnictwa wynosiła jedynie 980 ha. W 2003 roku, po likwidacji i aneksji przez Rzepki leśnictwa Słubice  zwiększyła się do 1980 ha. Rozpościerała się na obszarze 3 gmin: Sanniki, Słubice i Iłów. W 2007 roku leśnictwo osiągnęło 1500 ha przekazując kompleks leśny Konstantynów leśnictwu Luszyn. W 2007 roku leśnictwo osiągnęło 1500 ha przekazując kompleksy leśne Barcik i Wólka  leśnictwu Luszyn

Leśnictwo Rzepki w dalszym ciągu jest najbardziej rozciągniętym w kierunku wschód -zachód leśnictwem w Nadleśnictwie Łąck. Jego naturalną północną granicę stanowi rzeka Wisła. Tereny nadwiślańskie sięgające do wałów są okresowo zalewane tworząc wyspy i piaszczyste łachy. Cała pradolina Wisły zaś weszła w skład dwóch obszarów Natura 2000: Kampinoskiej Doliny Wisły i Doliny Środkowej Wisły.

Rzeźba terenu jest mało zróżnicowana. Dominuje krajobraz równinny. Gatunkiem dominującym jest sosna. Wśród innych gatunków lasotwórczych nie sposób zapomnieć o olszy czarnej. W leśnictwie zlokalizowany jest WDN (wyłączony drzewostan nasienny) z doborowymi olszami, z których pozyskuje się nasiona i rozwija kolejne pokolenia olszy. Część terenu, szczególnie w rejonie Słubic i Studzieńca to tereny podmokłe, idealne dla olszy, mniej zaś przyjazne dla człowieka. Ze względu na swoje położenie, siedliska przyrodnicze, drzewostany i problemy leśnictwo Rzepki zostało uznane przez IBL (Instytut Badawczy Leśnictwa) za jedno z najtrudniejszych do pracy leśnictw w Polsce. Szczególnym utrudnieniem jest rozbicie na kilka mniejszych kompleksów leśnych poprzecinanych lasami prywatnymi często bez jasno sprecyzowanego właściciela.

Teren leśnictwa jest podzielony na 3 obwody łowieckie. Dwoma zarządza miejscowe koło Żbik w Iłowie, jednym zaś koło Petroponowa. Obecny stan zwierzyny grubej, zgodnie z inwentaryzacją zwierzyny prowadzoną przez koła wynosi: 15 szt. łosi, 60 szt. jeleni oraz 160 szt. dzików. Populacja sarny wydaje się być stabilna, jednakże miejscowo, tj. w uroczysku Rzepki oraz Załusków jej stany są przekroczone (znaczne szkody w uprawach). Położenie leśnictwa tuż przy Wiśle powoduje, że teren ten jest naturalną ścieżką migracji zwierzyny ze wschodu na zachód i odwrotnie (z Puszczy Kampinoskiej do lasów Gostynińsko- Włocławskich).

Szczególny przypadek migracji miał miejsce w okresie reintrodukcji rysia w Kampinowskim Parku Narodowym. Wówczas to jedna kotka (N1 - z nadajnikiem) pochodząca z ogrodu zoologicznego w Niemczech zawędrowała do leśnictwa. Najczęściej przebywała w kompleksach leśnych Rzeki oraz Jasień (Nadleśnictwo Radziwiłów). Mając możliwość śledzenia jej ruchów przez kilka miesięcy, na przełomie 2001 i 2002 roku, określono jej apetyt na około jedną sarnę  na 8-10 dni.